Dwa

|Faozia - My Heart's Grave|

Atak nastąpił niespodziewanie – dokładnie tak, jak miał w zwyczaju. Tak gwałtownie poderwałam się do pozycji siedzącej podczas próby wyrwania się z objęć snu, że aż spadłam z łóżka. Spocona, przerażona, w dodatku owinięta kołdrą niczym powrozem, siedziałam w tej samej pozycji przez kilka długich minut, próbując odróżnić rzeczywistość od fantazji. Rychłej rekonwalescencji nie służyło jednak nieznane otoczenie. Szare ściany przywodziły na myśl kryptę bądź grobowiec, a odczucie to jedynie potęgował przejmujący do szpiku kości chłód. Dopiero gdy raz jeszcze zamrugałam, zaczęłam dostrzegać inne, o wiele bardziej domowe elementy wystroju – jak biurko, regał czy szafę.

Uniosłam drżącą dłoń do twarzy i otarłam mokre policzki. Przez paraliż, który ogarnął moje ciało na kilka chwil, nie zauważyłam nawet, że zaczęłam płakać. Ku swojemu zaskoczeniu zarejestrowałam jednak, że ciecz, którą przetransferowałam z twarzy na dłoń, wcale nie była bezbarwna, lecz miała czerwonawe zabarwienie. Wyplątałam się z pościeli i na nogach jak z waty podeszłam do lustra, by to sprawdzić. Miałam nieco krwi rozmazanej po policzku, dlatego też mechanicznie sięgnęłam po nawilżane chusteczki do demakijażu leżące na biurku i starłam wszelkie smugi, nie zastanawiając się nawet nad możliwą przyczyną tego zjawiska.

Modliłam się jednak o to, by do pokoju nie weszła mama. Gdyby zobaczyła, że znów doświadczyłam krwotoku nosa, zaczęłaby panikować, a to było ostatnim, czego każde z nas potrzebowało. Na krótko po śmierci Soleil, kiedy całymi tygodniami nie byłam w stanie jeść czy spać, bardzo często mnie to spotykało. Lekarze bezradnie załamywali ręce, mówiąc że krwotoki są wynikiem jedynie stresu, niedożywienia i niedospania. Mama jednak ubzdurała sobie, że na pewno ma to związek z jakąś śmiertelną chorobą, dlatego też krzykiem żebrała o kolejne serie badań, wzbudzając wśród szpitalnego personelu litość opowieściami o tym, że nie jest gotowa na utratę ostatniego dziecka.

Nie mogłam jej winić za to, że była względem mnie nadopiekuńcza – szczególnie po tym, co spotkało Sol. Nie chciałam jednak dodatkowo jej niepokoić. Choć nie przyznała się do tego głośno, po jej uśmiechu byłam w stanie wywnioskować, że w Clearwater naprawdę jej się podobało i, co ważniejsze, nie żałowała, że przenieśliśmy się tu wraz z całym naszym życiowym dobytkiem. Wszyscy potrzebowaliśmy zmiany otoczenia. W naszym domu rodzinnym na każdym kroku zalewały nas wspomnienia – choćby te drobne i nic nie znaczące. Ilekroć wchodziłam do kuchni, kierowałam wzrok w kierunku zlewu; Soleil miała bowiem tendencję do zostawiania pustych kubków na jego krawędzi. Nigdy nie wstawiała ich do środka, nawet gdy zlew był kompletnie pusty. Podobnie sprawy miały się w łazience – jej półka z kosmetykami zawsze była jednym wielkim wysypiskiem, a bladoróżowy ręcznik, który tak uwielbiała, był byle jak rozwieszony na suszarce. Wcześniej nie rejestrowałam tego typu drobiazgów, ale kiedy ich zabrakło, nie potrafiłam się od nich opędzić. Zaczęłam tęsknić za wszelkimi nawykami mojej siostry, mimo iż dotychczas zwykły mnie one irytować.

Spoglądająca na mnie z lustra dziewczyna miała poszarzałą, pociągłą twarz i zaczerwienione oczy. Byłam w stanie się z nią w pełni zidentyfikować jednak jedynie wtedy, gdy uniosłam dłoń – kiedy ja to robiłam, postać z lustra uczyniła to samo. Poza tym nie widziałam między nią a sobą żadnego podobieństwa. Nigdy nie uważałam się za szczególną piękność, jak każda dziewczyna miałam jakieś „ale” względem swojego wyglądu, lecz teraz wyglądałam bardziej jak cień samej siebie. Schudłam co najmniej połowę tego, co ważyłam jeszcze przed rokiem, przez co i moja twarz zaczęła wyglądać inaczej. Głęboko osadzone oczy sprawiały wrażenie wyłupiastych, a nos wyglądał na zbyt spiczasty. Jak bardzo bym się jednak nie starała, pod tą wyniszczoną powłoką wciąż byłam do niej nieprawdopodobnie podobna. Ilekroć spoglądałam w lustro, widziałam Ją. Już nie siebie, lecz właśnie Ją. Z tego też powodu od blisko roku unikałam patrzenia w lustra.

Moje odbicie było bowiem gorzkim przypomnieniem tego, co straciłam.

Może to kwestia osłabienia, a może to Clearwater miało na mnie motywujący wpływ, ale po odłożeniu nawilżanych chusteczek na biurko, od razu sięgnęłam po nożyczki. Wzbraniałam się przed tą decyzją od miesięcy, ale wtedy – trzysta dwa dni po śmierci Soleil, o godzinie czwartej pięćdziesiąt – w końcu zebrałam się na odwagę, by przynajmniej symbolicznie odciąć się od przeszłości.

Przygładziłam włosy, robiąc względnie równy przedziałek na środku głowy, po czym ucięłam solidny zapas, pozwalając, by wolne kosmyki upadły na podłogę. Nie bawiłam się w wyrównywanie fryzury czy jej cieniowanie, po prostu ucięłam dwa kucyki na wysokości obojczyków. Nie sprawiło to, że przestałam być jedynie tą cichą Selene Ivelle Harding, ukrywającą się w cieniu tragicznie zmarłej bliźniaczką, ale psychicznie choć przez chwilę mogłam poczuć się lepiej.

– Selene, zejdź na śniadanie!

Westchnęłam ciężko, stając przed szafą. Kompletowanie stroju od zawsze było moją zmorą. To Soleil była tą, która czuła modę; łącznie dodatków i wzorów wychodziło jej naturalnie. Ja z kolei rzadko kiedy wychodziłam poza swoją strefę komfortu. Trzymałam się ściśle gładkich topów i jasnych dżinsów, wychodząc z założenia, że w ubraniach trzeba się przede wszystkim dobrze czuć. Wielokrotnie toczyłam z bliźniaczką modowe spory – Soleil musiała nieźle się nagimnastykować, by przekonać mnie do włożenia spódniczki czy chociażby czegoś, co zmuszało do pokazania nieco więcej ciała.

Po jej śmierci nie zmieniłam drastycznie swoich modowych upodobań, ale wymieniłam jasne dżinsy i koszulki na te stonowane i czarne. Tamtego dnia nie zamierzałam stawiać na nic bardziej wyszukanego. Ciemne ubrania mogły okazać się moją zmorą na wiecznie rozpalonej słońcem Florydzie, ale nie chciałam z nich rezygnować. Ryzykując przegrzaniem, włożyłam więc dżinsy i zestawiłam je z szarą, zapinaną na guziki koszulą na krótki rękaw.

– Sel! – krzyknęła ponownie mama. Tym razem jednak w jej tonie pobrzmiewała irytacja. Nie była jeszcze zła, bo wówczas zwróciłaby się do mnie pełnym imieniem, ale nie była zadowolona z tego, że ją ignoruję. – Za godzinę mamy spotkanie z dziekanem!

Złapałam jeszcze torbę, do której włożyłam teczkę z niezbędnymi dokumentami, po czym wyszłam z pokoju. Pusty, biały korytarz, w którym się znalazłam, jak co ranek na moment mnie przytłoczył. Nic jednak nie mogłam poradzić na to, że nie byłam w stanie przywyknąć do nowego mieszkania. Wciąż coś mi w nim przeszkadzało. Mimo to jego podstawową wada było po prostu to, że nie było nasze. Myślałam, że nowe miejsce pozwoli mi się otrząsnąć i wyjść z żałoby, ale było zgoła odwrotnie.

Rodzice siedzieli już przy stole, pijąc kawę i wymieniając się nawzajem zadaniami do wykonania. Na mój widok mama pretensjonalnie przewróciła oczami, ale w żaden sposób nie skomentowała mojego spóźnienia. Obróciła się z powrotem w stronę taty i otworzyła usta, by o czymś jeszcze go poinformować. Nim jednak to zrobiła, znów spojrzała na mnie, tym razem jednak z zaskoczeniem.

– Co się stało z twoimi włosami, kochanie? – zapytała ostrożnie, patrząc, jak zajmuję swoje miejsce przy stole.

Dotknęłam końcówek krótszych niż zazwyczaj włosów, po czym założyłam ich część za prawe ucho.

– Poprzednia fryzura mi się znudziła – odparłam wymijająco.

Przy stole zapadła cisza. Nie patrząc na rodziców sięgnęłam po talerz, na którym znajdowały się tosty. Chwyciłam aż dwa, aby udowodnić mamie, że wszystko ze mną w porządku, a następnie obficie posmarowałam je masłem orzechowym i dżemem. Podejrzewałam jednak, że moje przedstawienie na nic się zda, bo mama tak czy siak wykona telefon do doktora Fletchera. Raportowała mu o wszystkim, nawet największej głupocie, która jej zdaniem mogła wskazywać na nawrót depresji. Irytowało mnie to, ale nie miałam serca zwrócić jej uwagi. Mama od zawsze była kobietą, która lubiła mieć wszystko zaplanowane. Ja i Soleil byłyśmy dla niej niemałą niespodzianką, gdyż w dziesięcioletnim planie mamy najpierw był jeden poród, a dopiero po czterech latach kolejny. Szybko jednak odnalazła się w nowej sytuacji, układając plany nie dla jednego dziecka lecz dla dwójki. Nasze wychowanie, szkoły, hobby, zajęcia dodatkowe… Wszystko to, co sobie wymarzyła, prędzej czy później znalazło swoje ujście. Punktem, który zmienił wszystko, psując daleko idące koncepcje mamy, okazała się oczywiście śmierć Soleil. Od tamtej chwili zaczęła skupiać się na tym, co tu i teraz. Nadal nienawidziła, gdy coś nie szło po jej myśli, ale już nie tworzyła scenariuszy na kilkanaście lat do przodu.

Chciałam, żeby między nami było jak dawniej. Jeszcze rok temu miałam rodzinę, której inne dzieciaki mogły nam zazdrościć – zgraną, otwartą i przyjazną. Nie mieliśmy przed sobą tajemnic, uwielbialiśmy swoje towarzystwo i bardzo często spędzaliśmy razem czas. Mimo naszego wyjazdu na studia, rodzice nie byli w stanie się od nas odciąć, ale i my nie pozostawałyśmy im dłużne. Godzinne rozmowy na skypie, telefony z pytaniami o rzeczy błahe, ale tak istotne dla naszej przyszłości… Ponadto ilekroć wraz z Sol wracałyśmy do domu, robiłyśmy sobie z rodzicami maratony filmowe. Potrafiliśmy gadać do rana o wszystkim i o niczym. Mama – rzecz jasna zaraz po Soleil – była moją najlepszą przyjaciółką. Bez skrępowania pytałam ją o wszystko to, co dzieciaki próbują zataić przed swoimi rodzicami. Miałyśmy nawet specjalny kod składający się z sekwencji krótszych i dłuższych puknięć w drewnianą powierzchnię, z pomocą którego informowałyśmy się nawzajem o tym, że potrzebujemy pogadać. Zbierałyśmy się wtedy całą trójką w sypialni którejś z nas i dyskutowałyśmy, obgadywałyśmy i doradzałyśmy sobie nawzajem. Uwielbiałam te nasze babskie pogaduszki jak nic innego.

Wszystko jednak zmieniło się po śmierci Soleil. Pragnęłam porozmawiać z mamą o tym, co czuję i czego potrzebuję, wielokrotnie wyciągałam dłoń, by zaanonsować jej swoją potrzebę poprzez wystukanie odpowiedniego kodu, ale rezygnowałam, kiedy docierało do mnie, że nie ma słów, którymi mogłabym się posiłkować. W swoim słowniku nie posiadałam wyrazów, które byłyby w stanie jak najlepiej oddać moją sytuację. A te, które posiadałam, nawet w różnych kombinacjach, zdawały mi się niewystarczające.

Tym bardziej, że to nie z mamą chciałam porozmawiać, lecz z moją bliźniaczką. Z nią nawet milczenie zdawało się być wymowne. Nikt nie rozumiał mnie tak, jak ona – niekiedy miałam wręcz wrażenie, że Sol rozumie mnie lepiej niż samą siebie. Według psychologów parapsychiczna więź między bliźniętami jest jedynie bujdą literacką, ale ja nie byłam skłonna zgodzić się z tą teorią. Było coś takiego między mną i Soleil, coś… coś, czego nie sposób opisać. Coś pięknego, ale i na swój sposób tragicznego – coś, dzięki czemu od trzystu dwóch dni budziłam się co noc o stałej porze, czując, jak część mnie raz za razem umiera.

Chciałam żyć, chciałam wrócić do dawnego, choć niekompletnego życia. Chciałam, by rodzice byli ze mnie dumni, dostrzegli mnie jako kogoś więcej niż tylko tą podobną do tej, co im zmarła… Z każdym kolejnym dniem powrót wydawał się jednak zbyt trudny, wręcz niemożliwy. Zupełnie jakby wraz z Soleil umarła moja przyszłość. Utknęłam w limbo, stanie ciągłego zawieszenia, budząc się raz za razem w tej samej szarej, nie mającej dla mnie żadnych perspektyw rzeczywistości.

– Selene. – Głos mamy wyrwał mnie z chwilowego odrętwienia. – Nic nie zjadłaś – zauważyła, spoglądając wymownie na mój talerz. Tosty, które chwyciłam pod wpływem impulsu, leżały nietknięte.

– Straciłam apetyt – zełgałam. W rzeczywistości miałam ochotę na jakiś porządny posiłek, ale gula w gardle nie pozwoliłaby mi na przełknięcie czegokolwiek. – Doktor Fletcher mówił, że to jeden z przejściowych etapów po odstawieniu antydepresantów.

Tata pod stołem chwycił mamę za rękę. Chciał zapewne zrobić to dyskretnie, ale mama go zdradziła, kiedy to automatycznie spojrzała w tamtym kierunku. Poza tym robili tak od miesięcy – mama zaczynała drążyć temat, a tata ją hamował. Jednym z zaleceń mojego lekarza było właśnie to, by nie zmuszano mnie do mówienia o czymś, co mi nie leżało. Rodzice z bólem serca starali się dostosować do tych wytycznych. Nie mogli dopuścić do tego, bym ponownie popadła w depresję i zamknęła się w sobie. Tacie nieźle szło trzymanie emocji na wodzy, ale mama od zawsze była nieco bardziej porywcza, czego skutkiem były tego typu spięcia.

– W takim razie chyba możemy jechać – oświadczyła po minucie mama, wstając od stołu. – Jesteś gotowa?

Nie. I jeszcze raz, cholera, nie.

Ale to z mojej inicjatywy znaleźliśmy się w Clearwater. Czy tego chciałam czy nie, musiałam wypić to piwo, którego sobie nawarzyłam.

– Wspaniale cię tu widzieć, Selene!

Uśmiechnęłam się uprzejmie, podając dziekanowi dłoń. Nie czułam się swobodnie w sytuacjach, które stawiały mnie w centrum zainteresowania, ale pogrzeb i licznie zbierane na mieście kondolencje nauczyły mnie już, że odpowiednie ułożenie ust wystarczy, by zniechęcić rozmówcę do drążenia tematu. Ludzie nie chcieli bowiem słuchać o tym, jak się czujesz, ale pytali o to z grzeczności.

Podczas roku mojej nieobecności zmienił się dziekan. Mama wspominała coś o tym w aucie, ale nie bardzo skupiałam się na tym, co do mnie mówiła. Musiałam jednak przyznać, że byłam zadowolona z tej zmiany. Poprzedni dziekan wyglądem przypominał stracha na wróbla – nieogolony, zaniedbany i porządnie wypchany pod koszulą, która ledwo się dopinała na jego krągłej klacie. Kiedy mówił mi i rodzicom, jak bardzo mu przykro z powodu straty, której doświadczyliśmy, pragnęłam jedynie uderzyć go pięścią w brzuch i sprawdzić, czy zacznie pluć słomą. Jego świńskie oczka i wiecznie zarumieniona twarz mnie jednak peszyły i nie potrafiłam się na to zdobyć. Dziekan, który go zastępował, miał znacznie milszą aparycję. Nieco młodszy, liczący sobie pewnie koło czterdziestki, nie miał żadnych cech szczególnych – może poza uśmiechem, który, odkąd przekroczyłyśmy próg, nie schodził mu z ust. Był to nieco irytujący nawyk, ale odpuściłam mu, kiedy dostrzegłam, że dla niego również jest to nerwowe spotkanie. Ilekroć na mnie spoglądał, nie wiedział, co zrobić z dłońmi. Przekładał je z kolan na blat biurka, składał jedna na drugą, stykał ze sobą czubki palców… Wówczas dostrzegłam w nim swojego sprzymierzeńca a nie sztucznego wroga, jak to było w przypadku Stracha Na Wróble, który mówką napisaną przez kogoś mądrzejszego usiłował nas zbyć.

– Bardzo nas cieszy twój powrót – oznajmił dziekan, podchwytując moje spojrzenie. – Pozwól jednak, że o coś zapytam. Z tego, co widziałem, poprzednim razem zaczęłaś studiować anglistykę. Co skłoniło cię do zmiany kierunku?

Spięłam się, słysząc to pytanie. Nie było szczególnie osobiste, przynajmniej tak stwierdziłaby osoba postronna, ale mnie ono nieco dotknęło.

– Zmiany kierunku? – zdziwiła się mama, mierząc mnie zaniepokojonym spojrzeniem. – Ale przecież marzyłaś o pracy w wydawnictwie!

W przeciwieństwie do Soleil lubiłam własne towarzystwo. Często odrzucałam propozycje wyjścia na rzecz pozostania w czterech ścianach sypialni i oddaniu się czynności, którą lubiłam najbardziej – czytania. Odkąd tylko pamiętałam uciekałam w świat fantazji. Zaczytywałam się w klasycznych powieściach, ale ukojenie odnajdowałam dopiero podczas opowieści, których dzieje wykraczały poza zwykłą i nudną rzeczywistość. Zakazane romanse, walka dobra ze złem, wampiry, demony, wilkołaki… Tego typu tematyka fascynowała mnie, odkąd tylko urosłam na tyle, by samodzielnie ściągać tego rodzaju książki z półek. Soleil często śmiała się ze mnie, twierdząc, że w tym wieku już dawno powinnam z tego wyrosnąć, ale ignorowałam jej zaczepki, nie chcąc, by odebrała mi jedyną rzecz, która naprawdę sprawiała mi przyjemność.

Tak też skończyłam na anglistyce. Po tym kierunku studiów miałam nadzieję zatrudnić się w jakimś słynnym wydawnictwie i czytać książki, których nikt wcześniej jeszcze nie czytał. Było coś podniecającego w myśli, że moja praca polegałaby na decydowaniu, która z powieści warta jest zaprezentowania szerszej publiczności.

Po śmierci Soleil moje priorytety uległy jednak przewartościowaniu. Nadal lubiłam czytać, gdyż pozwalało mi to odcinać się od szarej rzeczywistości, jednak przestałam fantazjować o wampirzych hrabiach czy przystojnych demonach z rozdroży. Zrozumiałam bowiem, że o ile oni są czyimiś wymysłami, o tyle w prawdziwym świecie nie brakuje znacznie gorszych i jeszcze bardziej nieprzewidywalnych wynaturzeń.

I to właśnie na nich chciałam się skupić w mojej przyszłej pracy.

– A czy to jakiś problem? – zapytałam. Mój ton zabrzmiał nieco ostrzej, niż powinien. – Moje oceny z liceum są zadowalające, podobnie jak wyniku z egzaminów. Sprawdzałam wszystko z regulaminami, nie ma żadnych przeciwwskazań do tego, bym podjęła naukę na innym kierunku.

Byłam gotowa powoływać się na paragrafy statutu uniwersytetu, jeśli tego wymagałaby sytuacja. Naprawdę porządnie przygotowałam się do tej rozmowy. Nie wzięłam jedynie pod uwagę tego, że słowne potyczki i bezpośredni kontakt z rozmówcą nieco mnie peszą. To nieco krzyżowało moje nienagannie spisane plany.

– Dość skrajnym kierunku – zauważył pan Duncan, mimo wszystko brzmiąc przy tym dość pogodnie.

– Pan nigdy nie podjął jakiejś decyzji zbyt pochopnie? – zapytałam, wymigując się tym samym od odpowiedzi.

Dziekan Duncan roześmiał się. Jego początkowe skrępowanie zaczynało ustępować, zauważyłam to po sposobie, w jaki przysiadł. Poczuł się swobodnie, a ręce przestały mu doskwierać; teraz trzymał je ułożone płasko na blacie. Ja mimo to nie byłam w stanie pójść w jego ślady i się odprężyć. Wiedziałam, że dopóki nie wygram dyskusji i nie dam rady postawić na swoim, mój puls nie spadnie.

– Nie chcę stawać na drodze twojej przyszłości, Selene – oznajmił. – Zastanawia mnie tylko, czy po tym wszystkim, co przeszłaś, taki kierunek jest dla ciebie odpowiedni.

Poruszyłam się nerwowo na krześle. Pozytywne pierwsze wrażenie, które wywołał we mnie dziekan, nagle wyparowało, a przede mną rozsiadł się mężczyzna pewny swoich racji i wygadany na tyle, by za wszelką cenę ich bronić.

Rozejrzałam się po gabinecie, próbując nieco zyskać na czasie. Musiałam dokładnie zastanowić się nad tym, jakie obrać stanowisko i jakich użyć kontrargumentów. Byłam dobra w słowach, ale tylko tych na piśmie. Dysputy nigdy nie były moją mocną stroną.

– O jakim kierunku mowa? – wtrąciła mama nerwowo. – Bardzo pana przepraszam za to zamieszanie, ale córka nie poinformowała mnie o tym, że zamierza się przenieść…

– Na początku przyszłego tygodnia mogę donieść zaświadczenie od mojego psychiatry, jeśli tego właśnie pan wymaga – oznajmiłam, stawiając na opcję, która wydawała mi się najodpowiedniejsza. Nikt bowiem nie chciałby polemizować z tego typu argumentami. To wiązałoby się z podważaniem lekarskich kompetencji, a ku temu żadne z nas nie miało predyspozycji. – Jestem przekonana, że doktor Fletcher poprze moje stanowisko i udowodni, iż mój stan psychiczny jest wystarczająco stabilny, bym mogła podjąć edukację na kierunku kryminologicznym.

Mama ze świstem wciągnęła powietrze do płuc. Nie odezwała się, czego jednak nie wzięłam za dobry znak. Kiedy Ellen Harding nie podejmowała rozmowy, oznaczało to, że czuła się do żywego dotknięta i potrzebowała chwili na zgromadzenie kontrargumentów mających na celu wprawić rozmówce w zakłopotanie i wyrzuty sumienia.

Ku mojemu zaskoczeniu dziekan zaczął klaskać. Mimowolnie rozejrzałam się po gabinecie, spodziewając się kamerzysty wyskakującego zza szafki na dokumenty, który ze śmiechem oznajmiłby, że wraz z mamą wzięłyśmy udział w jakimś eksperymencie społecznym i dałyśmy się wrobić.

– Jestem pod wrażeniem, Selene. Chłodna kalkulacja, konkretne argumenty… No i oczywiście odpowiednio wyrachowane spojrzenie, na podstawie którego niewiele można wywnioskować – wymieniał dziekan, kiwając głową z uśmiechem. – Jak tak dalej pójdzie, będzie z ciebie naprawdę niezły kryminolog.

Spojrzałam na mamę, aby upewnić się, czy słyszałyśmy to samo. Świadomość, że rzeczywiście dałyśmy się wrobić, a ja nieświadomie zostałam poddana jakiemuś testowi, wcale jednak nie sprawiła, że poczułam się z całą tą sytuacją lepiej.

– Odbierzesz plan w dziekanacie – dorzucił dziekan, wyraźnie ignorując moje zirytowanie. – Gdyby jakieś zajęcia przeszkadzały ci w czynnościach dodatkowych, zgłaszaj to prowadzącemu. Możliwe, że uda wam się wypracować jakieś rozwiązanie. Szukamy też osób do samorządu akademickiego – dorzucił. – Gdybyś chciała spróbować…

– Nie – weszłam mu w słowo, brzmiąc przy tym nieco chłodniej niż zamierzałam. – Nie jestem typem osoby społecznej, daleko mi też do lidera.

To wszystko było działką Soleil.

Pan Duncan spojrzał na mamę, szukając u niej pomocy. Mama jednak najwidoczniej zaczęła myśleć o tym samym, bo jedynie wbiła tępy wzrok w podłogę.

– Jeśli to wszystko, chciałybyśmy już wyjść, może nieco zwiedzić uczelnię – zagaiłam, próbując zabrzmieć nieco uprzejmiej niż poprzednim razem. Z jakiegoś powodu nie mogłam pozwolić, by to do dziekana należały ostatnie słowa w dyskusji, którą przecież wygrałam. – Doszły mnie słuchy, że dobudowano kolejne skrzydło biblioteki. Mama i ja z przyjemnością je obejrzymy. Prawda? – dodałam, wymownie spoglądając na swoją rodzicielkę.

– Mógłbym panie oprowadzić… – Dziekan zamilkł pod wpływem spojrzenia, którym go uraczyłam. – Niestety jednak obowiązki wzywają – wybrnął gładko, podobnie jak ja i mama wstając z krzesła. Obszedł biurko i pożegnał nas uprzejmym uściskiem dłoni. – Miło było panie poznać. W razie jakichkolwiek problemów moje biuro stoi przed paniami otworem.

Mama, której w końcu udało się wyjść ze swoistego transu, uśmiechnęła się do niego uprzejmie, zapewniając, że w razie potrzeby na pewno się z nim skontaktuje. Ja nie odezwałam się już ani słowem, gdyż nie czułam takiej potrzeby. Panu Duncanowi, który najwidoczniej wyczuł, że gdzieś palnął gafę, takie rozwiązanie przypadło do gustu.

Osobiście nie chciałam oglądać biblioteki, mimo iż przeczuwałam, że będzie to miejsce, w którym będę spędzać najwięcej czasu, ale mama ubzdurała sobie, że przyda nam się mały spacer. Przemierzałyśmy więc kolejne znajome dla mnie korytarze w milczeniu, w samotności zmagając się ze swoimi odczuciami. Mimo wszystko czekałam na moment, w którym mama wybuchnie, zarzucając mi niewdzięczność i głupotę.

Powrót na uczelnię był… cóż, nie było to łatwe doświadczenie, ale musiałam przyznać, że przyszło mi ono znacznie płynniej, niż zakładałam. Bałam się, że stanę gdzieś na środku sali i rozpłaczę się, bo przypomnę sobie, co w tym konkretnym miejscu powiedziała do mnie Soleil. Ku mojemu zaskoczeniu nic takiego jednak się nie wydarzyło. I choć pan Duncan nieświadomie rozdrapał stare rany, poniekąd mnie do tego prowokując, nie miałam ochoty na kontynuowanie tej słodko-gorzkiej tortury. Przyjmowałam kolejne znajome miejsca z pokorą i spokojem, bez wyobrażania sobie nie wiadomo czego.

– Jestem z ciebie dumna, Selene.

Stanęłam w pół kroku, zaskoczona słowami, które padły z ust mojej rodzicielki. Nie pamiętałam kiedy tego typu zwrot skierowała pod moim adresem. Nigdy jej jednak za to nie winiłam – to Soleil była dzieckiem wyjątkowym i utalentowanym. A jako że jej osiągnięcia cieszyły mnie bardziej niż własne, nigdy nie lgnęłam ku rodzicom, szukając ich aprobaty. Nie lubiłam robić wokół siebie szumu. Zamiast więc osiągać własne sukcesy wolałam trzymać kciuki za siostrę.

– Bałam się, że sobie nie poradzisz, ale ty… cóż, przyjmujesz to wszystko lepiej od nas – dodała drżącym głosem. – Próbujesz nowych rzeczy i walczysz o swoje mimo wyraźnych przeciwności.

Patrzyłam przez chwilę na rodzicielkę, zastanawiając się, jak powinnam zareagować. Ostatni rok negatywnie wpłynął na nasze relacje rodzinne, drastycznie nas od siebie odsuwając. Co prawda wciąż próbowaliśmy jeść wspólne posiłki czy oglądać teleturnieje w sobotnie popołudnia, ale prawda była taka, że robiliśmy to wszystko bardziej na pokaz niż ze szczerych chęci. Na siłę próbowaliśmy utrzymać iluzję zdrowej i prawidłowo funkcjonującej rodziny, mimo iż wiedzieliśmy, że to mija się z celem.

Kiedy tak patrzyłam na poważną twarz mamy, przypomniała mi się noc, w której po raz pierwszy doświadczyłam sennego paraliżu. Wtedy też do samego końca starała się zachowywać reszki opanowania. Nawet wtedy, gdy ja szlochałam bez tchu, ona pozostawała niemalże niewzruszona.

Dokładnie o czwartej trzydzieści siedem, w noc śmierci Soleil, moje serce na ułamek sekundy przestało bić. Odczułam to wyraźnie, mimo iż przez wzgląd na paraliż, ciało zdawało się nie należeć do mnie przez kilka chwil. Gdy udało mi się wyrwać z jego okropnych objęć, strwożona usiadłam na łóżku i zaczęłam krzyczeć. Niespełna minutę później w drzwiach naszej dawnej sypialni pojawiła się mama. Zapaliła światło i rozejrzała się po pokoju, szukając zagrożenia. Kiedy jednak nikogo poza mną nie zastała, przysiadła na krawędzi łóżka i ciasno mnie objęła.

– To tylko zły sen, kochanie – wymamrotała, głaszcząc mnie po włosach.

W tamtej chwili podniosłam głowę i ponad ramieniem mamy spojrzałam na puste łóżko Soleil. Z powodu audytorium, na którym musiała się stawić, nie wróciła wraz ze mną na weekend. Miała dojechać dopiero w sobotę na urodziny babci Aurelii.

To był pierwszy i ostatni raz, kiedy rozdzieliłyśmy się w ten sposób.

– Mamo, coś jest nie tak z Soleil – oznajmiłam szeptem.

I tak oto właśnie, z pomocą tych kilku krótkich słów, zapoczątkowałam trzy najgorsze godziny w moim życiu – po których nastąpił jeszcze gorszy rok. Mama z początku nie chciała mi uwierzyć; nigdy nie była bowiem zwolenniczką tez o parapsychicznej więzi występującej między bliźniętami. Widząc jednak, że nie mogę się uspokoić, obiecała zatelefonować do Soleil. Kiedy ta nie odebrała, zapał mamy nieco przygasł. Zaczęłyśmy na przemian wydzwaniać na komórkę Sol, a nawet wysłałyśmy Aarona, by sprawdził, czy wróciła do akademika. Panikowałyśmy, ale gdzieś z tyłu głowy miałyśmy myśl, że przecież jest wcześnie, więc prawdopodobnie Soleil najzwyczajniej w świecie spała, ignorując dzwoniący telefon. Naszą pewność siebie podburzył jednak Aaron, który o piątej pięćdziesiąt zadzwonił z oświadczeniem, że pokój Sol jest pusty, a całkowicie zburzył ją komendant policji, który równo o szóstej trzydzieści poinformował mamę o znalezieniu zwłok Soleil.

Zrobiłam więc to samo, co ona zrobiła dla mnie wtedy – podeszłam i przytuliłam ją, przy jednoczesnym zachowaniu dystansu. Chciałam, aby między nami było tak jak dawniej, ale zbyt wiele straciłam podczas ubiegłego roku, by nie zachować nieco powściągliwości.

– Już dobrze, mamo. Wszystko wkrótce się ułoży.

Mama nie odpowiedziała, a jedynie mocniej mnie objęła. Tyle mi jednak wystarczyło. Nie potrzebowałam górnolotnych zapewnień. Byłam gotowa zadowolić się świadomością, że był to przełomowy moment dla naszej relacji, która ostatnimi czasy sporo ucierpiała.

Naszą intymną chwilę przerwało pojawienie się studentki na korytarzu. Ponad ramieniem rodzicielki skrzyżowałam z nią spojrzenia. Blondwłosa dziewczyna dosłownie zamarła na mój widok, a telefon, na którym przed chwilą wystukiwała jakąś wiadomość, bezwiednie wypadł jej z dłoni. Zajęło mi to chwilę, ale w końcu rozpoznałam w niej Laurę, jedną z licznych koleżanek mojej bliźniaczki. Wyraz jej twarzy przywodził mi na myśl tylko jedną rzecz: „Od teraz właśnie tak to miało wyglądać”. Szok, niedowierzanie, strach i niezręczne milczenie.

Czy mogłam ich jednak winić? Sama doskonale wiedziałam, jak to jest zobaczyć ducha – w końcu co ranek widywałam go w lustrzanym odbiciu.

Witam ponownie!
Znów serwuję rozdział z rodzaju tych przejściowych, które jednocześnie lubię i nie lubię pisać. Sama nie wiem, dlaczego tak jest. Z jednej strony całe to posiadanie "czystego konta" jest satysfakcjonujące, ale tak bardzo chciałabym Wam już przedstawić pozostałe postacie i ruszyć z akcją, którą co wieczór przed pójściem spać wałkuję i dopracowuję w swojej głowie... #zżyciaaŁtorki
Mam jednak nadzieję, że jakoś razem przemęczymy tych kilka wstępnych rozdziałów. A z kolei te, które dopiero planuję, wynagrodzą Wam początkowe niedogodności.
Ściskam, całuję i wielbię,
Klaudia

PS Pierwszego lipca jednak z najcudowniejszych osób, jakie przyszło mi poznać na Blogspocie, świętowała swoje siedemnaste urodzin. Gabi, moja najwierniejsza fanko, życzenia składałam Ci już osobiście, ale pragnęłam wspomnieć o Twej niedoli również na blogu. W końcu za mniej niż rok będziesz już stara i dorosła, ha!
Kocham Cię, maluchu! 💝