Trzy

|Sasha Sloan - Dancing with your ghost|

Nie spałam od czwartej trzydzieści siedem, kiedy to paraliż wyrwał mnie z bezpiecznych objęć Morfeusza. Raz po raz zamykałam oczy, próbując choć na chwilę zasnąć, jednak bezskutecznie. Powodem mojej bezsenności nie był wcale atak, którego doświadczyłam, gdyż tym razem ten przebiegł wyjątkowo łagodnie – obyło się nawet bez krzyku; po prostu usiadłam na łóżku, bezgłośnie płacząc przez kwadrans. Martwił mnie raczej mój pierwszy samotny dzień z powrotem na uczelni. Możliwe, że nieco wyolbrzymiałam całą tę sytuację, ale nie potrafiłam opędzić się od czarnych scenariuszy. Bałam się dosłownie wszystkiego – tego, że sprowokowana zacznę płakać, tego że ktoś podejdzie do mnie, splunie na mnie i prosto w twarz zarzuci, że śmierć Soleil to moja wina… Ludzie ją lubili. Ja byłam po prostu tym bezimiennym cieniem, który zawsze za nią kroczył. Dotychczas nikt nie zwracał na mnie szczególnej uwagi. Jak miało być tym razem? Nie brałam pod uwagę scenariusza, w którym ktoś, kto znał wcześniej Sol, po spojrzeniu na mnie nie będzie w stanie połączyć faktów.

Z łóżka zwlokłam się chwilę po szóstej. Wzięłam prysznic, ubrałam się, spakowałam torbę. Nie wiedząc, co jeszcze mogłabym ze sobą zrobić, by jakoś zapełnić czas, przeszłam do kuchni. Nawet mama, która słynęła w naszej rodzinie z bardzo wczesnego wstawania, nie zdążyła się tu jeszcze przemieścić. Wyręczyłam ją więc w podstawowych obowiązkach, nastawiając kawę w ekspresie, wypakowując naczynia ze zmywarki czy nawet nakrywając do stołu. Miałam w planach zabrać się nawet za przygotowywanie śniadania, ale w chwili, w której sięgałam po jajka, do kuchni wkroczyła mama i przejęła pałeczkę. Usiadłam przy stole i przyglądałam jej się, nieśpiesznie sącząc kawę.

– Jak ci się spało, kochanie? – zagaiła mnie w końcu rodzicielka, próbując z całych sił nie zadać pytania, które nasuwało jej się na myśl.

– Właściwie to kiepsko – odparłam, stawiając na prawdę. – Jeśli ten stan będzie się utrzymywał…

Mama przestała mieszać jajecznicę i obejrzała się na mnie. Miała łagodny wyraz twarzy, ale widziałam, jak nerwowo drga jej powieka.

– Tak?

Ostrożnie odstawiłam kubek na blat. Przez chwilę patrzyłam na swoje dłonie tak intensywnie, jakbym co najmniej próbowała wyczytać z nich swoje dalsze losy.

– Możliwe, że to tylko stres związany z przeprowadzką i powrotem na uczelnię. Jednak jeśli to nie ustąpi… – Westchnęłam. To był pierwszy raz od śmierci Soleil, kiedy zebrałam się na taką szczerość przed moją rodzicielką. – Możliwe, że będziemy musiały poprosić mojego psychiatrę o ponowne przepisanie czegoś na sen.

Mama niepewnie skinęła głową. Wiedziałam, że była rozdarta i że nie podobał jej się ten pomysł, gdyż z tabletkami wiązało się ryzyko, nad którym żadna z nas nie byłaby w stanie zapanować w razie potrzeby, ale jednocześnie chciała mi pomóc. Stawianie jej w takiej sytuacji było nie fair, ale jednocześnie nie chciałam kompletnie jej od siebie odcinać. Jedynym miejscem, do którego chciałam udawać się sama, był gabinet psychiatryczny, który według zaleceń doktora Fletchera odwiedzałam trzy razy w miesiącu. Były to krótkie wizyty, mające raczej na celu sprawdzenie, jak się trzymam aniżeli prawdziwej terapii, gdyż mimo usilnych chęci nie potrafiłam otworzyć się przed żadnym lekarzem. Doktor Fletcher cenił moją małomówność i nie naciskał na mnie. Trochę się bałam, jak to będzie z nowym lekarzem, niejakim Christianem Rutherfordem. W internecie wyczytałam na jego temat same dobre opinie, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło.

– Dasz radę dojechać tam sama? – zapytała po chwili mama, stawiając krzyżyk na niedogodnym temacie.

Skinęłam głową w ramach odpowiedzi. Nie prowadziłam od wieków, ale miałam nadzieję, że czegoś takiego się zwyczajnie nie zapomina. Małymi kroczkami pragnęłam w końcu się nieco usamodzielnić, a samotna jazda autem na uczelnię miała otworzyć ten jakże ważny rozdział w moim życiu.

Czułam się trochę tak, jakbym znowu przechodziła od siadu, przez raczkowanie aż po dwunożny chód. Niczym małe i zagubione dziecko wypełniałam kolejne kroki milowe świadczące o kierunku mojego rozwoju. Tym razem było to jednak dla mnie znacznie trudniejsze zadanie, gdyż przez wszystkie te etapy musiałam przechodzić samotnie. Prawie dwadzieścia lat temu podpatrywałam Soleil i szłam jej śladami, podczas gdy teraz zmuszona byłam samodzielnie wydeptywać swoją ścieżkę.

– Napisz, jak dojedziesz – poprosiła mama, stawiając na stole talerz z chlebem. Odchodząc, przelotnie musnęła moje ramię.

Ponownie ograniczyłam się jedynie do skinięcia. Chciałam kontynuować rozmowę, może nawet samodzielnie zapodać jakiś temat, ale chyba gdzieś pomiędzy kolejnymi atakami a depresją utraciłam zdolność integrowania się z innymi.

– Ta książka, którą czytałaś w drodze do Clearwater… – zaczęła mama, nakładając na mój talerz porcję jajecznicy. – O czym jest?

Skrzyżowałam z rodzicielką spojrzenia, przez chwilę nie potrafiąc zapanować nad zaskoczeniem. To było chyba pierwsze pytanie, jakie mi zadała od śmierci Soleil, które nie dotyczyło stricte mojego stanu zdrowia.

– Lolita? – Uśmiechnęłam się, kiedy skinęła głową. – Cóż, ciężko powiedzieć coś na jej temat, żeby nie zrazić potencjalnego czytelnika. Jest to powieść brudna i z całą pewnością nigdy nie powinna była ujrzeć światła dziennego… Ale to właśnie jest w niej najlepsze – człowiek wie, jak grzeszna i kontrowersyjna jest to historia, wzdryga się podczas czytania, ale jednocześnie nie potrafi się oderwać.

Mama parsknęła, zajmując miejsce przy stole naprzeciwko mnie.

– Okay, zaciekawiłaś mnie. Teraz gadaj, o czym to jest.

– Zacznę od cytatu rozpoczynającego tę opowieść – zasugerowałam, bardziej niż chciałam oddając się tej niezobowiązującej pogawędce. – „Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.”

Mama spojrzała na mnie z niedowierzaniem. Jednocześnie jednak w jej oczach błysnęły radosne ogniki, za którymi nawet nie wiedziałam, że tęskniłam.

– Czy to ten rodzaj książki? Jeśli tak, to powinnaś ją odłożyć, natychmiast!

– To najbardziej wymowny opis seksu jakiego tam uświadczysz, spokojnie – roześmiałam się, wiedząc, że jej rozkaz miał ironiczny wydźwięk. – Chodzi raczej o to, w jakich okolicznościach dochodzi do stosunku i między kim a kim…

– O nie – westchnęła moja mama, wyraźnie zniesmaczona. – Lolita jest nieletnia, prawda?

Z uśmiechem pokiwałam głową.

– Na obronę Humberta dodam jednak, że była nimfetką i zawiniła równie mocno co on.

Mama zlustrowała mnie podejrzliwym spojrzeniem.

– Wiem, że masz już prawie dwadzieścia lat, ale nadal nie podoba mi się to, o czym czytasz.

– A co takiego czyta? – zapytał tata, przekraczając próg kuchni. – Myślisz, że powinniśmy dać jej jakiś szlaban, Ellen?

Przewróciłam oczami, podczas gdy mama na migi przekazała mi, bym pod żadnym pozorem nie dzieliła się z nim treścią czytanej przeze mnie powieści. Odpowiedziałam jej uśmiechem, czując jednocześnie, jak coś ciepłego i miękkiego niczym wosk rozlewa mi się w piersi.

Tęskniłam za babskimi sekretami.

Dokończyliśmy śniadanie w spokojnej, wręcz wyluzowanej atmosferze. W ostatnich miesiącach posiłki były dla mnie rodzajem tortury; mordęgą, którą musiałam odklepać co najmniej dwukrotnie w ciągu dnia. Po dzisiejszym dniu byłam jednak skłonna zmienić w tej kwestii zdanie. Puste, czwarte miejsce przy stole wciąż wyraźnie kłuło nas w oczy, ale jego widok jednocześnie nie sprawiał nam już fizycznego bólu. Wciąż nie było idealnie, ale przynajmniej zaczynało być nieco łatwiej.

Z tego też powodu, kiedy wsiadłam do auta, po raz pierwszy od bardzo dawna zupełnie sama, poczułam się nieco samotnie. Nim odpaliłam, spojrzałam jeszcze przelotnie na siedzenie pasażera. Na widok pustego fotela westchnęłam ciężko, próbując się nie rozpłakać. W  naiwnym przeświadczeniu, że Sol – choć nienawidziła się spóźniać – zaraz tu przybiegnie, by mi towarzyszyć, poczekałam na podjeździe jeszcze dwie minuty. Dopiero po tym czasie odważyłam się odpalić samochód, a następnie włączyć do ruchu.

Trasę zaplanowaną na dwadzieścia minut ja pokonałam w czterdzieści. W planowaniu wyjazdu nie wzięłam jednak pod uwagę korków i tego, że nie będę skłonna przekroczyć pięćdziesięciu kilometrów na godzinę nawet na drodze szybkiego ruchu. Przejeżdżając przez bramę uniwersyteckiego parkingu, miałam więc dotkliwą świadomość tego, że jestem spóźniona. Jak raz zatęskniłam za mieszkaniem w akademiku – po prostu wstawałam dwadzieścia minut przed zajęciami, ubierałam się i wychodziłam, docierając na miejsce w ciągu kilku minut.

Okrążyłam cały parking w poszukiwaniu jakiegoś miejsca. Znalazłam jedno, znajdujące się dobre pół kilometra od budynku, w którym od kwadransa trwał wykład z podstaw prawa. Wyklinając pod nosem niesprawiedliwość świata, zaparkowałam, zebrałam swoje rzeczy i biegiem ruszyłam na poszukiwanie swojej sali. Nie znałam tego budynku, gdyż był to wydział kryminologii, z którą do tej pory nie miałam jeszcze styczności, co było moim kolejnym zmartwieniem. Po siedmiu minutach, zziajana i z całą pewnością czerwona na twarzy, dopadłam odpowiednich drzwi. Równocześnie ze mną za klamkę chwyciła równie zestresowana swoim spóźnieniem blondynka.

– Dzięki ci Boże, że nie jestem jedyna – wysapała, próbując złapać oddech. – Wchodzimy na trzy, okay?

Dziwnie było zostać zapytanym o coś niezwiązanego z moją bliźniaczką czy nie zostać z miejsca obrzuconym oskarżycielskimi spojrzeniami. Tak bardzo zafiksowałam się na tych dwóch czynnikach, że zupełnie zapomniałam o ludziach obcych, niezaznajomionych z tajemniczym morderstwem sprzed roku. Z takimi miałam szansę normalnie porozmawiać, bez wspominek czy bezpodstawnych oskarżeń.

Dopiero po chwili przypomniałam sobie o tym, że blondynka zadała mi pytanie, dlatego pośpiesznie pokiwałam głową. Dziewczyna uśmiechnęła się i założyła kosmyk długich włosów za ucho. Wyglądało na to, że miała lepszą kondycję ode mnie, bo przestała już ciężko oddychać. Wciąż miała lekko zarumienione policzki, ale musiałam przyznać, że dodawały jej one jedynie uroku.

Nieznajoma miała w sobie coś, co nie pozwalało oderwać od niej wzroku. Nie była ładna, ale nie była też brzydka, mimo iż proporcje jej twarzy były kompletnie niewyważone. Dziewczyna zdawała się mieć jedno oko większe od drugiego, nos za bardzo zadarty, a połówki ust nierówne, w dodatku przecięte w lewym kąciku niewielką blizną. Miała krzaczaste brwi, ale jedną z nich wyskubywała przy końcówce, rozdzielając ją na dwie części. Wyglądało to nieco dziwacznie, ale jednocześnie nonszalancko. Dodatkowo, kiedy ponownie się uśmiechnęła, dostrzegłam kolczyk w wędzidełku, na którego widok aż coś mnie zabolało w górnym dziąśle.

– Tak w ogóle to jestem Blair – oznajmiła blondwłosa, wyciągając ku mnie rękę.

– Selene. – Wciąż nieco zaskoczona odpowiedziałam na jej gest.

Uśmiech dosłownie nie schodził jej z ust. Kiedy jednak otwierałyśmy drzwi, przygotowując się na zejście w paszczę lwa, przybrał wymiar bardziej wymuszonego.

– Raz kozie śmierć – wymruczała, wchodząc do środka.

Nienawidziłam sytuacji, które wymagały ode mnie znalezienia się w centrum uwagi, a już tym bardziej, kiedy przydarzały mi się one podczas pierwszego dnia. Jak na złość drzwi skrzypnęły nieznacznie, kiedy je uchylałyśmy, koncentrując uwagę wszystkich zgromadzonych na mnie i na Blair. Spuściłam głowę, próbując ukryć twarz za włosami. Z opóźnieniem uświadomiłam sobie jednak, że ścięłam je na krótko poprzedniej nocy. W tamtej chwili zwalczenie impulsu, by obrócić się i uciec, zdawało mi się niewykonalne. Oczami wyobraźni widziałam, jak wybiegam z pomieszczenia, zatrzaskuję się w aucie i odjeżdżam.

Wtedy jednak Blair chwyciła mnie za rękę. Uczyniła to zapewne instynktownie, nie chcąc samej mierzyć się ze spojrzeniami, kiedy będzie schodzić w dół auli w poszukiwaniu miejsca, ale mnie ten gest pozwolił odetchnąć. Tak po prostu – raz, ale głęboko. Po raz pierwszy od bardzo dawna dane mi było odetchnąć pełną piersią nie dlatego, że musiałam, ale dlatego że chciałam. Od tak dawna pozwalałam, by poczucie samotności mnie pochłaniało, że zapomniałam o tym, że wcale nie musiałam żyć w ten sposób.

– Wszystko gra? – wyszeptała Blair, spoglądając na mnie z niepokojem. – Masz zawał? Ja wiem, że ten bieg cię wykończył, ale…

– Wszystko gra – potwierdziłam, po czym pozwoliłam jej się poprowadzić.

Szkoda, że wtedy jeszcze nie wiedziałam, dokąd zawiedzie nas ta wspólna trasa.

Nie chcąc narażać się wykładowcy, którego już i tak wkurzyłyśmy solidnym spóźnieniem, nie rozmawiałyśmy podczas preselekcji. Ledwo jednak opuściłyśmy aulę, w Blair coś pękło, przez co zaczęła nadawać jak najęta. W trzech zdaniach streściła mi historię swojego życia – napomykając przy tym o rodzinie, przebytych chorobach i niechęci do mięsa. Podczas dziesięciominutowego spaceru, podczas którego zmuszone byłyśmy zmienić lokalizację na następne zajęcia – ku naszemu szczęściu również wspólne – dowiedziałam się o niej więcej niż byłabym w stanie wyciągnąć od normalnego człowieka. Blair nie miała jednak żadnych zahamowań. Była jedną z tych osób, które bez skrępowania mogły w tłumie rozprawiać o procesie defekacji czy menstruacji. I tak jak samą Blair byłam w stanie polubić za to, że wnosiła nieco światła do mojego martwego życia, tak nie wiedziałam, czy ta konkretna cecha charakteru mi pasowała.

– A co z tobą? – Po raz pierwszy od kilku minut jej usta opuściło zapytanie. – Co robisz w Clearwater?

Szkolny korytarz nie był najlepszym miejscem, by poinformować ją o swojej przeszłości, dlatego też ograniczyłam się do drobnego niedopowiedzenia:

– Studiowałam tutaj w zeszłym roku anglistykę, ale nie przypadła mi do gustu. Wróciłam, gotowa tym razem ukończyć kierunek.

– Ale czad! – rozradowała się Blair. – Jesteśmy w tym samym wieku, bo ja wzięłam sobie rok przerwy po liceum.

Nie okazałam tego w taki sposób jak moja nowa znajoma, ale również ucieszyłam się z rówieśniczki. A już tym bardziej takiej jak Blair. Choć nie byłam szczególnie społeczną osobą – ani przed wypadkiem, ani tym bardziej po nim – miałam nadzieję, że nasze przypadkowe spotkanie przerodzi się w coś poważniejszego. Po tym wszystkim, co się stało, naprawdę potrzebowałam przyjaciółki, z którą mogłabym porozmawiać o rzeczach, którymi nie powinnam była zadręczać mamy.

Nie zamierzałam ukrywać przed Blair szczegółów tragedii, która spotkała całą moją rodzinę w zeszłym roku, ale chciałam nacieszyć się tym stanem incognito tak długo, jak to było możliwe. Zapomniałam już, jak cudownie było nie być ocenianym na każdym kroku.

Tym razem udało nam się dostać na zajęcia o czasie. Zajęłyśmy miejsca w środkowym rzędzie, postanawiając nie rzucać się w oczy bardziej, niż było to konieczne. Choć Blair zdawała się być osobą bardzo otwartą i odważną, również nienawidziła wystąpień publicznych, dlatego kiedy zaproponowałam, byśmy więcej się nie wychylały, przystanęła z ochotą.

Ledwo wykładowca wszedł do sali i z impetem postawił neseser na blacie biurka, zrozumiałam, że będą to albo moje najlepsze zajęcia na studiach, albo najgorsze.

– W każdym z nas drzemie psychopata – oznajmił w ramach powitania, zaskakując zebranych. – O problemie mówimy jednak dopiero wtedy, gdy ktoś nie potrafi sobie z nim poradzić i zbyt często dopuszcza go do głosu.

– Koleś chyba sam nie jest za pan brat ze swoim psycholem – szepnęła do mnie Blair, nieco zsuwając się na krześle.

Uśmiechnęłam się lekko, ale nie spojrzałam na nią, skupiona na wykładowcy, który zamaszystym ruchem ręki wpisywał swoje nazwisko na tablicy.

– Doktor Seth Miller – przedstawił się, ponownie stając twarzą do zgromadzonych. – Jestem dyplomowanym psychiatrą i profilerem śledczym. Podczas bardziej zawiłych i drastycznych zbrodni pomagam lokalnej policji w określeniu charakteru i sposobu myślenia zabójcy. Widziałem rzeczy, jakie wam nawet się nie śniły. Jeśli myślicie, że te wyreżyserowane krwawe scenki w filmach czy serialach były straszne, to nie jest miejsce dla was.

Blair aż drgnęła. Kiedy myślałam, że planuje wstać i zwyczajnie wyjść z sali, ta wymamrotała pod nosem:

– O cholera, lubię gościa.

Po szokującym wstępie doktor Miller przeszedł do nieco spokojniejszych treści. Podczas swojej preselekcji uwzględnił podstawowe informacje na temat zaburzeń osobowości. Zaznajomił nas z podstawowym podziałem na typ A, B oraz C, a także opowiedział o różnicach między nimi. Każdy typ dodatkowo popierał sławnym przykładem, pomagając nam uporządkować te informacje. Mówił o chorobach psychicznych w taki sposób, jakby mówił o pogodzie. A kiedy nagle oznajmił, że więcej informacji uzyskamy na następnych zajęciach, bo te właśnie dobiegły końca, niemal jęknęłam. Nie byłam jednak jedyna, gdyż przed podobną reakcją wzbraniało się trzy czwarte sali. Po nudnym wykładzie z podstaw prawa psychopatologia była wstrząsająca, ale i na tyle orzeźwiająca, że żaden z nas nie miał ochoty na powrót do rzeczywistości.

Następnych zajęć nie dzieliłam już z Blair. W moim planie wypadało godzinne okienko, podczas gdy Blair miała spędzić ten czas na historii przestępczości. Choć rozstawałyśmy się z uśmiechem, wewnętrznie odczuwałam niepokój. O wiele łatwiej było mi bowiem mierzyć się z nieznanym, kiedy miałam kogoś znajomego u boku. Życie w pojedynkę wydawało mi się zwyczajnie niewykonalne.

Nie wiedząc, co mogłabym ze sobą począć, poza samotnym siedzeniem w aucie na parkingu, udałam się do uniwersyteckiej kawiarni. Z początku, kiedy przekroczyłam próg pomieszczenia i zobaczyłam kolejkę do kasy, chciałam zrezygnować. Nie miałam ochoty na uczestnictwo w tym kofeinowym wyścigu. Wtedy jednak zauważyłam samotny stolik w koncie i postanowiłam przy nim poczekać na to, aż tłum się przerzedzi. Wyciągnęłam z torby swój zdezelowany egzemplarz Lolity i zaczęłam czytać. Od lektury oderwał mnie dopiero dźwięk przychodzącego połączenia. Odłożyłam książkę grzbietem do góry i skupiłam się na poszukiwaniu telefonu. Zanim udało mi się go wyciągnąć z torby przestał dzwonić. Na widok trzech nieodebranych połączeń od mamy zrobiło mi się słabo. Oddzwaniając do niej, przypomniałam sobie jednak o jej prośbie, do której z powodu pośpiechu się nie dostosowałam, a wtedy przestałam się aż tak stresować.

– Sel, dzięki Bogu! Miałaś napisać, kiedy dojedziesz na miejsce – zbeształa mnie na wstępie. – Martwiłam się. Myślałam, że…

– Nic mi nie jest, mamo. Przyjechałam spóźniona, musiałam biec na zajęcia… Zupełnie zapomniałam o tym, by do ciebie napisać.

– Najważniejsze, że nic ci nie jest – podsumowała, wzdychając z ulgą. – Jak się czujesz? Wszystko w porządku?

Potwierdziłam, streszczając jej najważniejsze wydarzenia. Na wzmiankę o Blair mama jeszcze bardziej się rozluźniła. Cieszyło ją to, że jakoś sobie radzę i nie uciekłam z zajęć – co ona i tata w tajemnicy przede mną zakładali. Kochałam ich, ale niekiedy przesadzali. To fakt, byłam podupadła psychicznie, ale nie na tyle, by chociaż nie spróbować zaangażować się w życie studenckie.

Zakończyłam połączenie, ponownie chowając telefon do torby. Wtedy też zorientowałam się, że byłam jedną z nielicznych osób przesiadujących w kafejce. Tłum, który zastałam tu po wejściu, wziął kawę na wynos i pognał na zajęcia. Upatrzywszy więc swoją okazję, zebrałam rzeczy i ruszyłam do kasy.

– Już podchodzę – poinformował mnie przez ramię barista, kończąc wycierać blat. – Co dla ciebie?

Mając w głowie gotowe zamówienie otworzyłam usta, jednak zamarłam na widok stojącego przede mną mężczyzny. On, zrozumiawszy kogo ma przed sobą, równie mimowolnie spoważniał.

– Witaj, Selene – wyszeptał, spuszczając wzrok.

Chciałam odpowiedzieć, ale nie byłam w stanie. Na widok Aarona, chłopaka Soleil a mojego przyjaciela, zaschło mi w ustach. Miałam mu tak wiele do powiedzenia i tak wiele do zarzucenia, ale w tamtej chwili zwyczajnie zabrakło mi słów – nawet tych podstawowych. Potrafiłam po prostu na niego patrzeć i mrugać, żałośnie odganiając od siebie łzy.

Aaron i Soleil byli ze sobą jeszcze w liceum. Choć nie planowali, skończyli na tej samej uczelni, dzięki czemu ich związek miał okazję przetrwać dłużej. Ja, jako osoba do szaleństwa kochająca ich oboje, nie mogłam być szczęśliwsza – w końcu zachowałam przy sobie i siostrę, i przyjaciela. Uniwersyteckie nocne życie nie służyło jednak bliższym relacjom. Powstające między nimi zgrzyty raniły mnie bardziej, niż powinny. Może gdyby wtedy ze sobą zerwali wszystko byłoby łatwiejsze... Ale oni nie potrafili postąpić dojrzale. Kochali się, tego akurat byłam pewna, ale nie na tyle, by iść razem przez życie i pewnego dnia skończyć na ślubnym kobiercu.

Z powodu nieporozumień z Aaronem Soleil odsunęła się również ode mnie. To wszystko wydarzyło się na miesiąc przed jej śmiercią. Nasze stosunki się ochłodziły, Sol zaczęła znikać nocami i wracać dopiero nad ranem. Nie oponowałam, pozwalając jej się wyszaleć, mimo iż wiedziałam, że nie wyjdzie jej to na dobre. Potem jednak zginęła, a ja nawet nie pożegnałam się z nią tak, jak należy. Może i nie rozstałyśmy się tamtego dnia w złości, ale powiedziałyśmy o kilka słów za dużo.

Słów, których już zawsze miałam żałować.

Aaron nie pojawił się na pogrzebie, nie zadzwonił, nie napisał… Kompletnie się odciął, a ja do tej pory nie wiedziałam, czy to z powodu żałoby, czy po prostu miał mi coś za złe. Ja sama nigdy nie odważyłam się na wykonanie pierwszego kroku. I aż do dziś tego nie żałowałam.

Kiedyś wraz z Soleil nazwałyśmy go pieszczotliwie Aronią, ponieważ Aaron jak nikt inny słynął ze swojego ciętego języka. Teraz w niczym nie przypominał mi chłopaka, z którym przyjaźniłam się w liceum. Schudł, rozjaśnił do platyny włosy, przestał się uśmiechać. Zgasł nagle, niczym postawiona w przeciągu świeczka, bez szansy na powrót do światła.

Nic nie zamówiwszy, obróciłam się na pięcie i opuściłam kawiarnię. Może to wina chaotycznego rozstania bez pożegnania, a może masy narastających między nami niedopowiedzeń, a może po prostu tego, że kiedy na niego patrzyłam, wracały wspomnienia, ale zwyczajnie nie byłam w stanie przebywać w tym samym pomieszczeniu co on.

Wsiadłam do auta i odjechałam, tego dnia zwyczajnie się poddając.

              Cześć, hej, witam!

Wciąż nie wiem, czy to idzie w dobrą stronę... Ale jednocześnie mam wrażenie, że to jedyna rzecz, jaka w ostatnim czasie mi wychodzi, dlatego wrzucam - w końcu nie ma co walczyć z przeczuciem. Zobaczymy, co z tego wyniknie.
Dziękuję za wszystkie miłe słowa, komentarze i maile... Mam w Was nieocenione wsparcie, to jedno jest pewne.
Kocham i wielbię,
Klaudia