Sześć

Halsey - Colors (Stripped)

Przez zdecydowanie zbyt długą chwilę trwałam w kompletnym bezruchu, mając nadzieję, że to przeklęte pytanie nie padło z jego ust. Tych kilka słów zmieniłoby wszystko. Dowiodłoby, że kompletnie nie znałam własnej siostry bliźniaczki, ani ludzi, z którymi się spotykała. Soleil, którą znałam, nie chadzała nocą po kościołach i nie poznawała w nich tajemniczych przystojniaków.

A nawet gdyby tak robiła, opowiedziałaby mi o tym.

Nieznajomy – a właściwie to Gabriel, jak prawdopodobnie bezbłędnie określiła moja podświadomość – zdawał się być równie mocno zdruzgotany najnowszym odkryciem. Wyciągnął dłoń, chcąc zapewne dotknąć mojej twarzy, ale cofnęłam się o kilka kroków, stając centralnie pod gniewnym aniołem z witrażu. Dotknęłam dłońmi zimnego, chropowatego szkła, walcząc z rozszalałym tętnem. Od nadmiaru wrażeń wciąż kręciło mi się w głowie, a kocie spojrzenie Gabriela, utkwione we mnie niczym w ósmym cudzie świata, nie pomagało mi dojść do siebie.

– Soleil. – wychrypiał ponownie, wykonując ostrożny krok w moją stronę. – Kochanie.

– Ja nie… – Zacisnęłam powieki, klnąc gardłowo pod nosem. – Soleil nie żyje.

Gabriel zamarł. Jak na zawołanie przestał pokonywać dzielącą nas odległość. Rozpostarte ramiona, którymi najprawdopodobniej pragnął mnie objąć, bezradnie opuścił wzdłuż tułowia. Wciąż się we mnie wpatrywał, ale już ze znacznie mniejszym zaangażowaniem, zupełnie jakby ta wypowiedziana szeptem informacja zamordowała resztki człowieczeństwa w jego ciele.

– Więc kim ty jesteś? Czemu wyglądasz zupełnie tak, jak ona? I skąd, do jasnej cholery, znasz moje imię?

Zamrugałam, próbując oswoić się z lawiną pytań, która padła z jego ust. Choć z pozoru łatwe, przysporzyły mi sporo trudności. Mimo całkowitego skupienia byłam w stanie udzielić odpowiedzi tylko na dwa pierwsze.

– Jestem Selene, bliźniaczka Soleil.

– To tłumaczy podobieństwo – przyznał po chwili, mimo wszystko niezbyt pewnym tonem. – Ale nie to, że moja tożsamość nie jest ci obca.

Coś w jego postawie się zmieniło. Błagalny ton przybrał wyraz naglącego, wręcz zirytowanego, zupełnie jakbym była mu coś winna, a on próbował to ode mnie wyciągnąć. W rzeczywistości to ja powinnam była czynić mu wyrzuty. Stał naprzeciwko mnie, mieszał mi w głowie, nazywał imieniem zmarłej siostry i zdawał się wiedzieć na jej temat znacznie więcej niż ja. To ja zasługiwałam na szersze wyjaśnienia.

Nie zważając na brud i kurz, usiadłam na podłodze. Podciągnęłam kolana pod brodę i objęłam je ramionami, za wszelką cenę próbując otrząsnąć się z tego dziwnego letargu, w którym się znalazłam. Miałam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi ze strachu. Obawa przed nieznajomym, jego intencjami względem mnie i mojej bliźniaczki, a także przed tym, co ich łączyło, niezmiennie pozbawiała mnie tchu. Doszło do tego, że przestałam kontrolować własne kończyny, które strukturalnie zdawały się być bliższe galarecie niż mnie.

– Selene. – Moje imię zabrzmiało gorzko i oschle w jego ustach. Między tym, jak wypowiadał imię mojej bliźniaczki a moje, była ogromna przepaść. – Musimy ustalić, co tu jest grane. Nie rozsypuj mi się teraz!

Ukryłam twarz w drżących dłoniach, usiłując się nie rozpłakać. Świat, który dotychczas znałam, runął w gruzach, odsłaniając przede mną obce i nieznane. Wokół śmierci mojej siostry wciąż narastały tajemnice, z którymi nie potrafiłam już sobie radzić, gdyż ledwo dawałam sobie radę z samotną rzeczywistością. Jak niby miałam stawić czoła temu? Problemów przybywało zamiast ubywać. Na domiar wszystkiego osoba, którą uważałam za swoją bratnią duszę, dołożyła do tego wszystkiego cegiełkę, ukrywając przede mną najistotniejsze fakty.

– Selene. – Tym razem wypowiedział moje imię nieco łagodniej. – Masz, spróbuj. Pomoże ci się uspokoić.

Ostrożnie podniosłam głowę, by na niego spojrzeć. Zniżył się do mojego poziomu, ale zachowywał należny dystans. Nie uśmiechał się już, a jego spojrzenie wciąż pozostawało nieprzeniknione. Wyciągał w moją stronę posrebrzaną piersiówkę, na której wygrawerowana była pierwsza litera jego imienia.

Gabriel Hunter Henderson.

Nie miałam pojęcia skąd wiedziałam, jak się nazywa, ale ta myśl mimowolnie pojawiła się w mojej głowie, kiedy spojrzałam na bogato zdobione G na piersiówce.

– Co… co jest w środku? – wychrypiałam. Postanowiłam nie zdradzać, że wiedziałam więcej, niż przypuszczał, dopóki nie będzie mi dane rozgryźć, w jaki sposób posiadłam tę wiedzę.

– Rum.

Pokręciłam głową, odmawiając. Mimo to Gabriel i tak nie odsunął ode mnie piersiówki.

– Prowadzę – wyjaśniłam, mając nadzieję, że ten argument go przekona.

Mężczyzna przewrócił oczami, zupełnie jakby spodziewał się takiej odpowiedzi.

– Nie każę ci jej osuszyć. Po prostu weź łyka, señorita.

Raz jeszcze spojrzałam na buteleczkę, a następnie na jej właściciela. Nie mając nic do stracenia, przechwyciłam piersiówkę i pociągnęłam solidny łyk gorzkiego trunku. Aż się wzdrygnęłam, kiedy ciecz spłynęła w dół mojego przełyku, po drodze wypalając mi gardło. Musiałam jednak przyznać, że odrobina alkoholu wystarczyła, by serce przestało tak szaleńczo kołatać mi się w piersi. Uczucie niepokoju jednak wciąż mi towarzyszyło, dodatkowo potęgowane przez niewiedzę. Pytania kotłowały się w mojej głowie, oczekując odpowiedzi, które mogły nigdy nie nadejść.

– Lepiej? – zapytał Gabriel, przejmując ode mnie piersiówkę.

Ograniczyłam się do krótkiego skinięcia głową, gdyż wciąż nie ufałam swoim strunom głosowym. Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała coś powiedzieć, by wydobyć od Gabriela informacje na temat jego relacji z Soleil, ale w tamtej chwili nie byłam na to gotowa.

Ostatnie miesiące był dla mnie niczym zły sen, do którego wrzucono mnie gwałtownie i bez ostrzeżenia, ale dzisiejsze wydarzenia biły wcześniejsze niedogodności na głowę. Gdyby ktoś powiedział mi, że zwykłe wyjście do kościoła przyniesie mi tyle nerwów i stresu, z miejsca zostałabym ateistką. O ile kwestię tożsamości nieznajomego można by było jakoś wyjaśnić, o tyle nie mogłam zaprzeczać reakcji swojego ciała na jego widok. Chociaż go nie znałam, moje serce zabiło szybciej, wzbierają nieznanym ciepłem, a nogi i ręce zatrzęsły w wyniku skrywanego pożądania. Jedno spojrzenie w jego jadeitowe oczy sprawiło, że poczułam się tak, jakbym po latach samotnej tułaczki w końcu wróciła do domu.

Co tu się działo, do cholery…?

Powrót na studia miał mi pomóc w wychodzeniu z żałoby. W Clearwater chciałam zapomnieć o zmartwieniach i ruszyć dalej – a przynajmniej spróbować. Jak na razie jednak z miejscem tym wiązały się jedynie łzy, tajemnice i masa cierpienia, od którego nie było ucieczki. Nie tak zapamiętałam to miejsce, kiedy opuszczałam je kilkanaście miesięcy temu.

– Soleil nigdy nie wspomniała mi o tym, że ma siostrę, w dodatku bliźniaczkę – wyszeptał, przerywając ciszę.

– Jak długo ją znałeś?

Kiedy wspominał jej imię, jego spojrzenie jaśniało. Lecz wystarczyło, by ponownie przeniósł wzrok na mnie, by ten blask gwałtownie przygasł. To skłaniało mnie do refleksji, iż czekała nas długa i wyboista droga do zaakceptowania siebie nawzajem. Samo to, że nie wiedzieliśmy o swoim istnieniu, ale odgrywaliśmy istotne role w życiu Soleil, mogło albo nas zniszczyć, albo doprowadzić do czegoś pięknego.

– Niespełna pół roku, ale mógłbym przysiąc, że znaliśmy się od zawsze. Soleil była… Po prostu była – westchnął. – A wtedy wszystko zdawało się być piękniejsze i łatwiejsze. Ale pewne nie muszę ci o tym mówić, w końcu znałaś ją jeszcze dłużej niż ja.

– Była niesamowita – przyznałam, czując narastające pod powiekami pieczenie. – Bez niej nic już nigdy nie będzie takie samo. Ja nigdy nie będę taka sama – dodałam znacznie ciszej, bezradnie zwieszając ramiona.

Gabriel usiadł na podłodze naprzeciwko mnie i pociągnął łyk z piersiówki. Potrząsnął stalową buteleczką, sprawdzając, ile płynu w niej zostało, po czym wsunął ją ponownie do wewnętrznej kieszeni wyblakłej, w kilku miejscach rozdartej dżinsowej kurtki. Z tego samego miejsca wyciągnął również paczkę papierosów. Zaoferował mi jednego, ale kiedy odmówiłam, podpalił własnego.

I może zachowywałam się jak psychopatka, ale coś w sposobie, w jaki jego usta obejmowały filtr, sprawiało, że miękły mi nogi. Cokolwiek mną kierowało, nie miałam nad tym żadnej, choćby najmniejszej kontroli.

– Soleil ci o mnie wspominała? Myślałem, że nie chciała tego robić, ale skoro znasz moje imię…

– Nie wydaje mi się, by o tobie opowiadała – wyznałam na bezdechu, próbując za wszelką cenę odwieść swoje myśli od jego wyglądu. – Na pewno nie zrobiła tego świadomie. Możliwe jednak, że gdzieś coś usłyszałam, albo… Nie wiem, jak to inaczej wyjaśnić, oszczędzając nam obojgu wariackiego bełkotu na temat parapsychicznej więzi łączącej bliźnięta.  Kiedy jednak na ciebie patrzę, czuję, jakbym znała cię od wieków. – Zaśmiałam się z zażenowaniem. W momencie, w którym te słowa padły z mych ust, natychmiast ich pożałowałam. – Przepraszam. Ja po prostu… To takie dziwne. Nie rozumiem, co się dzieje.

Było w nim coś, co przykuwało uwagę. Nie byłam jednak w stanie skonkretyzować, o który element jego ciała chodziło. Gabriel był bowiem mężczyzną, za którym nie tylko kobiety obracały głowy, kiedy je mijał. Miał w sobie coś charyzmatycznego i magnetyzującego, coś... wręcz odurzającego. Ciemne włosy, blada cera, wysokie kości policzkowe, muśnięte cieniem dwudniowego zarostu policzki i papieros wsunięty między połówki kształtnych, choć lekko spierzchniętych ust – niczym przystało na podręcznikowy przykład drania. Faceci tacy jak on zostali stworzeni przez samego diabła do łamania kobiecych serc. A już szczególnie pociągająco prezentował się w tym świetle. Nie mogłam wyzbyć się złudzenia jakoby mrok przenikał przez niego, rozmywając kanty i co ostrzejsze krawędzie jego ciała.

Był piękny, tak po prostu. Nie zwyczajnie przystojny, lecz właśnie piękny – niczym posąg wyrzeźbiony przez samego boga sztuki. Nim go poznałam, pojęcie to kojarzyło mi się jedynie z pychą i egoizmem, zaś sama estetyka była dla mnie pojęciem względnym. Nie rozumiałam zachwytu Soleil nad urodą wielbionych przez nią aktorów. Dotąd bowiem nie poznałam człowieka, który byłby w stanie dosięgnąć mojej idei piękna. Dotychczas zaliczała się do niej literatura, sztuka, obrazy.

A teraz również on.

– Też mam to dziwne uczucie déjà vu, ale to bardziej zasługa twojego niesamowitego podobieństwa do Soleil – zauważył Gabriel, kończąc wypalać papierosa. Wygasił peta o podłogę i wrzucił go pod organy. Pewnie gdybym nie była tak zaskoczona najnowszymi odkryciami, zbeształabym go za to. – Ale ty dosłownie znałaś moje imię. To jest więcej niż podejrzane.

– Musiałam je gdzieś zasłyszeć – wymamrotałam, z każdą kolejną sekundą czując się coraz bardziej przytłoczona. Przerażały mnie własne myśli.

Gabriel w milczeniu pokiwał głową. Mimo ciemności byłam w stanie zauważyć, że wcale nie przekonałam go do swojej teorii. Cokolwiek wiedział na temat Soleil czy mnie, a nawet otaczającego nas świata, wiedział więcej. I nie zamierzał dobrowolnie podzielić się ze mną tymi informacjami.

– Byliście razem? – zapytałam nagle doznając zaskakującego olśnienia. – Ty i Sol?

Gabriel nie odpowiedział. Po sposobie, w jaki zacisnął usta, byłam jednak w stanie sama sformułować odpowiedź. Odpowiedź, która absolutnie nie przypadła mi do gustu.

Bo skoro Gabriel znał moją siostrę pięć miesięcy… musiał zacząć się z nią spotykać jeszcze wtedy, kiedy ta formalnie była w związku z Aaronem. Soleil miała swoje na sumieniu, ale gardziła dziewczynami, które zdradzały swoich facetów. Nie sądziłam więc, by była zdolna do zrobienia Aronii takiego świństwa. Ale, jakby spojrzeć na to z drugiej strony, nie widziałam jej też podczas nocnych schadzek w kościele z nieznajomymi, mrocznymi i starszymi od niej facetami, a oto byłam na spotkaniu z jednym z nich…

Kim była Soleil Roselen Harding, jeśli nie osobą, za którą ja ją miałam?

– Skrzywdziłeś ją. – Chciałam wyartykułować to jak pytanie, ale ostatecznie zabrzmiało jak oschły i imienny zarzut. – Dlatego popełniła samobójstwo?

– Samobójstwo? – powtórzył. – Tak stwierdziła policja?

– A uważasz, że było inaczej? – odbiłam pałeczkę. Intrygował mnie, ale jednocześnie nie potrafiłam mu zaufać, więc nie chciałam zdradzić zbyt wielu szczegółów przedwcześnie. Postawiłam na drobne kłamstwo, aby w ten sposób wybadać, ile on tak naprawdę wiedział, i jak wiele chciał mi wyjawić.

Przez kilka chwil nawzajem gromiliśmy się spojrzeniami, próbując dowieść, które z nas zasłużyło na zwycięstwo. Ostatecznie to Gabriel się poddał i wbił wzrok w podłogę.

– Ty mi powiedz, Selene. Znałaś ją jak samą siebie. Czy Soleil miała powód, by popełnić samobójstwo?

Automatycznie pokręciłam głową.

– Była świetną uczennicą, prowadziła bogate życie towarzyskie, nie miała wrogów a jedynie grono zaufanych przyjaciół. Znam ich wszystkich… poza tobą. – Wymownie przechyliłam głowę, przyglądając mu się. – Dlatego też pytam, czy to ty ją w jakiś sposób skrzywdziłeś.

Gabriel aż się wzdrygnął, kiedy po raz kolejny powtórzyłam ten sam zarzut.

– Kochałem ją – wychrypiał. – Była szalona, przez co i ja zwariowałem dla niej, ale prędzej sam zrobiłbym sobie krzywdę, niż zadał choćby najmniejsze cierpienie jej.

Nie przerywając z nim kontaktu wzrokowego, odparłam:

– Podobnie jak ja.

– A mimo to nie powiedziała nam o sobie nawzajem – zauważył, lekko przechylając głowę. – Jak myślisz, dlaczego? Miałyście przed sobą jakieś tajemnice?

Powoli pokręciłam głową, dogłębnie zastanawiając się nad jego słowami. Na kilka tygodni przed śmiercią Soleil co prawda nieco się od siebie odsunęłyśmy, ale wciąż mogłam na nią liczyć. Choć wymykała się z pokoju nocami, po powrocie zahaczała o moje łóżko, by pocałować mnie w czoło na dobranoc, bądź po prostu uścisnąć moją dłoń. W tamtym czasie słowa były zmorą dla naszej relacji, ale nie szczędziłyśmy sobie gestów, które na bieżąco informowały nas o stałości naszych uczuć względem siebie.

– Wydaje mi się, że jesteś jej jedynym sekretem – wyznałam niechętnie. Samo to, że choć jeden szczegół z życia mojej bliźniaczki, umknął mojej uwadze, nie dawało mi spokoju.

– Więc dlatego znalazłaś się w tym kościele? – zapytał. – Szukałaś odpowiedzi?

Pokręciłam głową, spoglądając na niego spod ociężałych powiek. Podniecenie, ciekawość i strach powoli ustępowały miejsca zmęczeniu, które zaczynało przejmować kontrolę nad moim ciałem i umysłem. Nagle pojęłam, w jak irracjonalnej sytuacji się znalazłam, i jak wiele miała mnie ona kosztować.

– Szukałam Boga – wyznałam. – Czegoś, w co mogłabym uwierzyć.

Gabriel odetchnął z ulgą z powodu zmiany tematu. Musiałam przyznać, że mi również była ona na rękę. Ilekroć w naszych rozmowach przewijało się imię mojej bliźniaczki, podświadomie wizualizowałam ich razem. A to, z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu, wyjątkowo mnie raniło.

– I co, znalazłaś?

– Próbowałam – westchnęłam. – Ale prawda jest taka, że już dawno utraciłam nadzieję. Jedyna rzecz, w jaką jestem w stanie uwierzyć, to piekło, bo dokładnie trzysta siedemnaście dni temu stało się ono moim domem.

Gabriel uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd znaleźliśmy się razem na emporze. Był to cień smutnego uśmiechu, ale gest ten znaczył dla mnie więcej, niż powinien.

– Utrata ukochanej osoby otwiera oczy na wiele różnych zjawisk, prawda?

Miał rację, ale nie chciałam mu przytakiwać. Nie byliśmy przyjaciółmi, nie zasługiwał na moją aprobatę. Potrzebowałam informacji i tylko na tym powinno było mi zależeć; w końcu nie spotkałam się z nim na plotki i kawę. A mimo to wciąż odczuwała to dziwne ssanie w żołądku, ilekroć na niego patrzyłam. Jeszcze nigdy nie czułam czegoś takiego w stosunku do innej osoby. Na samą myśl, że lada chwila mieliśmy się rozstać, odczuwałam irracjonalny smutek.

– Kto to był? – zapytałam, uważnie wyglądając jego reakcji. – Osoba, przed którą się tu ukryłeś?

– Co? Ach, nikt ważny – zbył mnie, wstając w popłochu.

Jego nagła zmiana postawy zirytowała mnie. Podczas gdy ja próbowałam się przed nim otworzyć, okazać chociaż cień zainteresowania, ten nie był w stanie zaoferować i niczego w zamian.

– Gabrielu… – Chciałam go o coś zapytać, przeciągnąć nieuchronnie zbliżające się rozstanie, ale wszedł mi w słowo obcy, dobiegając z dołu głos.

– Hej, wy tam! Już dwudziesta druga, muszę zamknąć kościół. Złaźcie.

Gabriel wyciągnął ku mnie dłoń, oferując mi swoją pomoc. Wystraszona obecnością osoby trzeciej nie od razu jednak to zarejestrowałam. Na domiar wszystkiego moja niezgrabnie wsunięta między jego palce dłoń wysunęła się z uścisku, wskutek czego o mało nie upadłam. Gabriel mógł się jednak pochwalić ponadprzeciętnym refleksem, dzięki któremu zdołał mnie uratować. Przyciągnął mnie do siebie i asekuracyjnie owinął ramię wokół mojej talii, a wtem wzdłuż moich kręgosłupa przeskoczyła iskra podobna do tej, która powstaje podczas elektrycznego spięcia. Gabriel chyba poczuł to samo, bo ledwo pewnie stanęłam na nogach, schował dłoń za plecy i odsunął się ode mnie, uciekając spojrzeniem w bok.

Coś między nami istniało, tego jednego byłam pewna. Nie wiedziałam tylko, dlaczego oraz w jaki sposób się narodziło. Ta kwestia pozostawała dla mnie tajemnicą, ale tamtego wieczoru nie miałam już sił, by się z nią mierzyć. Nie potrafiłam jednak przestać o tym myśleć. Nie często wpadało się na facetów swoich zmarłych sióstr i na wstępie stwierdzało, że znało się ich od zarania ludzkości.

Kręciło mi się w głowie od nadmiaru wrażeń. Schodząc z empory, musiałam bardzo uważać na to, jak stawiam kroki, by się nie potknąć. A na widok czekającego u podnóża schodów księdza dodatkowo zaschło mi w ustach. Stanęłam naprzeciwko niego, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Miałam mu się tłumaczyć? W końcu kto normalny o tej porze przesiaduje na kościelnej antresoli?

Gabriel uratował jednak mnie od niezręczności, imiennie witając się z proboszczem.

– Ojcze Rafaelu, miło ojca znów widzieć.

Co dziwniejsze jednak ksiądz zdawał się równie dobrze znać Gabriela. Na domiar wszystkiego sprawiał wrażenie nieco rozdrażnionego widokiem mężczyzny. Zmrużył lekko oczy i machnął dłonią, jakby przeganiał natrętną muchę.

– To znów ty? Wpadasz tu, jakby się paliło, w dodatku bałaganisz, jakbyś był u siebie... Jesteś pewien, że nie potrzebujesz pomocy?

Gabriel zaprzeczył gestem. Kiedy jego wzrok spoczął na mnie, coś we mnie zadrżało, domagając się o uwolnienie. Coś bowiem różniło to spojrzenie od tych, którymi raczył mnie jeszcze kilka minut wcześniej na emporze.

– Znalazłem coś znacznie lepszego, ojcze. Poznaj Selene Harding. – Skinęłam głową w ramach przywitania, a ten odwzajemnił mój gest, uśmiechając się przy tym lekko. – Selene, to tutejszy proboszcz, ksiądz Rafael.

– A czy ten niewinny anioł wie, na co się pisze? – rzucił ironicznie duchowny.

– Nie – odparł Gabriel, bynajmniej nie żartując. – Czas pokaże, czy jest na to wszystko gotowa.

Po tej jakże enigmatycznej odpowiedzi zapadła cisza, którą również przerwał Gabriel, sugerując, że odprowadzi mnie do auta. Jednocześnie poprosił ojca Rafaela o pozostanie w kościele. Był to dla mnie wyraźny sygnał, że cokolwiek musiał załatwić z proboszczem, chciał zrobić to na osobności.

Ruszyliśmy nawą główną w milczeniu, czując na sobie wzrok ojca Rafaela. Podczas gdy Gabriel zdawał sobie nic z tego nie robić, ja cała się spięłam, czekając na jakiś przytyk ze strony proboszcza. Nie wiedzieć czemu, mężczyzna nie zyskał mojej sympatii. Wydawał mi się zbyt zdystansowany i chłodny, przez co sprawiał wrażenie nieco zadzierającego nosa – jakby umiał, wiedział i mógł więcej od innych wiernych. Gabriel jednak zwracał się do niego z szacunkiem, dlatego też nie wiedziałam do końca, co miałam o nim myśleć.

– Uważaj – rzucił nagle Gabriel, rezolutnie przeskakując kałużę, która z niewiadomej przyczyny znajdowała się na końcu korytarza.

W ostatniej chwili udało mi się wyminąć plamę. Rozejrzawszy się, szukając źródła tego zjawiska, zauważyłam na podłodze przewróconą misę, w której pierwotnie znajdowała się woda święcona. Posłałam w kierunku Gabriela zaskoczone spojrzenie, ale ten zbył mnie wzruszeniem ramion.

Na zewnątrz było już całkowicie ciemno. Porzucony przeze mnie na przednim siedzeniu telefon był podświetlony, co wskazywało na to, że od kilku godzin ktoś regularnie próbował się ze mną skontaktować. Przy Gabrielu zupełnie zapomniałam jednak o całym świecie.

– Zadzwonię niedługo – oznajmił nagle, stając obok mojego auta.

Obróciłam się, nie kryjąc zaskoczenia.

– Po co?

Odpowiedź nie padła od razu. Przez chwilę Gabriel po prostu na mnie patrzył, jakby zastanawiając się, jak wiele może mi powiedzieć, by mnie nie odstraszyć. Byłam jednak skłonna zgodzić się na wszystko, dopóki patrzył na mnie w ten intensywny, wręcz pochłaniający sposób.

– Selene, to nie było samobójstwo. Oboje doskonale zdajemy sobie z tego sprawę.

Objęłam się ramionami, czując, jak momentalnie temperatura wokół nas spada o kilkanaście stopni.

– Teraz chcesz działać? Już na to za późno.

– Możemy odkryć, kto to zrobił i należycie się z nim rozliczyć – podsunął, wyciągając z kieszeni kurtki papierosy. Trzasnęła zapaliczka, płomień na ułamek sekundy oświetlił jego lewy profil, a następnie w powietrzu dało się wyczuć nieprzyjemny, gorzki zapach nikotyny. – Pomóżmy sobie nawzajem i znajdźmy tego łajdaka, señorita.

Nie chciałam się z nim rozstawać, wiedziona tęsknotą za czymś, czego nie rozumiałam. Resztki zdrowego rozsądku podpowiadały mi jednocześnie, że niemądrze było zawierać sojusze z kimś, kogo się nie znało. Choć nie chciałam, byłam rozdarta między tym co powinnam, a co pragnęłam. W ostatecznym rozrachunku chęć poznania prawdziwych motywów śmierci mojej bliźniaczki zwyciężyła jednak nad logiką.

A przynajmniej tak to sobie tłumaczyłam. W rzeczywistości chodziło o niego.

Zawsze chodziło tylko o niego…

– Zgoda – wyszeptałam.

Gabriel uśmiechnął się triumfalnie, strzepując popiół z papierosa. Zasalutował mi na pożegnanie, po czym obrócił się na pięcie i ruszył z powrotem w kierunku kościoła. Wsiadłam do auta, ale nie uruchomiłam silnika, dopóki nie zniknął z zasięgu mojego wzroku. Nawet na długo po tym, jak trzasnęły za nim wrota, tkwiłam w bezruchu, zastanawiając się, jak wiele rzeczy z dzisiejszego wieczoru wydarzyło się naprawdę, a ile tylko sobie wymyśliłam.

Z całą pewnością nie tak wyobrażałam sobie powrót do Clearwater.